Η Ποίηση δεν εξηγείται, δεν μεθερμηνεύεται, βιώνεται, πραγματώνεται, στρατεύεται στο πλευρό του καθημερινού ανθρώπου
http://www.proz.com/profile/3341470
Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2022
Τετράδια της Αμπάς: Οδυσσέας Ελύτης - Μονόγραμμα ΙΙ Odysseas Elytis - ...
Τετάρτη 10 Αυγούστου 2022
10+1 ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΠΟΙΗΤΡΙΕΣ.. Στην ερώτηση “Ποιους Έλληνες ποιητές γνωρίζεις;” αυτομάτως μας έρχονται στο μυαλό πολύ γνωστοί, πολύ αγαπημένοι μας, υπηρέτες της τέχνης της Ποιήσεως.
ΣΑΠΦΩ
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
Η Κική Δημουλά γεννήθηκε το 1931 στην Αθήνα και έφυγε το 2020. Ανήκει στη δεύτερη ποιητική γενιά. Εξέδωσε δέκα ποιητικές συλλογές και ένα βιβλίο με πεζά, ενώ ποιήματα και συλλογές της έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες. Το 2002 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Πρόκειται για μία φωνή χαμηλών τόνων, πολύ διαφορετική και μάλλον αποξενωμένη από το κυρίαρχο κλίμα. Η αποξένωση αυτή οφείλεται στο είδος της ποίησης που διακονεί η ποιήτρια. Θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε ποίηση της σκέψης. Στην ποίηση αυτή επιτυχίες είναι μεγάλες όταν η σκέψη έπεται του λυρισμού. Η Κική Δημουλά διαθέτει αυτήν ακριβώς την ικανότητα, να αφήνει δηλαδή τον λυρισμό της να επιπολάζει. Ο ποιητικός της λόγος ακολούθησε μία εξελικτική πορεία, ξεκινώντας από επιδράσεις από την καβαφική ποίηση και με βασικά χαρακτηριστικά στοιχεία την ενάργεια του λόγου, τη λογοπλαστική και εικονοπλαστική τάση. Ο προβληματισμός της, σαφώς, προσανατολισμένος προς τη Δυτική φιλοσοφία της ύπαρξης εκφράζει την αγωνιώδη αναζήτηση της ποιήτριας για το νόημα της ανθρώπινης ζωής. Είναι μία ποίηση του άστεως και του εσωτερικού χώρου, μία ποίηση του φθινοπώρου που μιλάει για τον έρωτα, κυρίως ως ανάμνηση, για την απώλεια της ομορφιάς και της νιότης, για τη φθορά που επιφέρει ο χρόνος, ο θάνατος, η μόνιμη απουσία του αγαπημένου προσώπου, το εσύ του ποιήματος και της ίδιας της ποιήτριας ως ενδεχόμενο, για εντυπώσεις από το εσωτερικό και το εξωτερικό. Χαρακτηριστικά της ποίησης της είναι ακριβώς αυτή η προσωποποίηση αφηρημένων εννοιών η ασυνήθιστη χρήση κοινών λέξεων και η πικρή φιλοπαίγμων διάθεση.
Διαβάστε ένα ποίημα της εδώ και ακούστε το εδώ.
ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
Ζωή Καρέλλη
H Ζωή Καρέλλη – λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Χρυσούλας Αργυριάδου – γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1901 και πέθανε το 1998. Εξέδωσε πολλές ποιητικές συλλογές και έγραψε θεατρικά έργα. Επίσης ήταν μεταφράστρια, δοκιμιογράφος και συνεργάτιδα σε πολλά φιλολογικά και καλλιτεχνικά περιοδικά. Το έργο της χαρακτηρίζεται από σεβασμό στον άνθρωπο και συνειδητό κοινωνικό προβληματισμό. Η ποιήτρια της Θεσσαλονίκης απέδωσε με συγκλονιστική ενάργεια την εικόνα στους δρόμους της πεινασμένης πόλης την εποχή του πολέμου και της Κατοχής του ’40. Ωστόσο και η ειρήνη θα υμνηθεί στους στίχους της και με ευαισθησία θα αγγίξει ο ποιητικός της οίστρος τις όποιες δυσκολίες της ανθρώπινης περιπέτειας στον καθημερινό βίο. Η γυναίκα που αναζητά την ταυτότητά και την ομόλογη αναγνώρισή της στην κοινωνία είναι ένα από τα αγαπημένα της θέματα που συνθέτουν τον πλουραλιστικό προβληματισμό της. Εκφράζει γόνιμους προβληματισμούς ακόμα και μιας σημερινής γυναίκας, βαθύτατα σκεπτόμενης που ζει τις πλείστες αντιφάσεις μιας μεταφεμινιστικής κοινωνίας. Η ποιήτρια προηγείται της εποχής της και καταδεικνύει την εναγώνια ανάβαση της γυναίκας που με την πατριαρχική παράδοση σφραγισμένη στις εμπειρίες της κατακτά συμβολικά αυτό το θηλυκό άρθρο ‘’Η’’ μπροστά από το προαιώνια αρσενικό ουσιαστικό ‘’άνθρωπος’’ .Και αυτή η χειραφέτηση δεν είναι χωρίς ακριβό τίμημα αφού η νικήτρια… πρέπει μονάχη να είναι ,αυτή η Άνθρωπος.
ΜΑΤΣΗ ΧΑΤΖΗΛΑΖΑΡΟΥ
ΕΛΕΝΗ ΒΑΚΑΛΟ
ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ
ενορατική υφή της ποίησής της όχι μόνο ξάφνιασαν αλλά και θεωρήθηκαν
ασυμβίβαστα με την εικόνα μιας νέας «καλής οικογενείας», που ήταν «λιγώτερο από είκοσι χρονών, ψηλή, πολύ συμπαθητική, τύπος υγιούς και απλού κοριτσιού, ό,τι ο κόσμος λέγει νοικοκυροπούλα», όπως χαρακτηριστικά την περιέγραφαν σε δημοσίευμα εκείνης της περιόδου. Αν και σε διαφορετικό κλίμα από εκείνο της Πολυδούρη, η ποίηση της Μελισσάνθης, μια ποίηση βαθιά υπαρξιακή, αναφέρεται κι εκείνη συχνά στην αγάπη. Μιαν αγάπη όμως που εδώ συσχετίζεται κυρίως με την πνευματικότητα και τη μεταφυσική αγωνία, διατηρώντας βέβαια πάντοτε στο επίκεντρο τον ίδιο τον άνθρωπο.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ- ΡΟΥΚ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ
BONUS: ΤΖΕΝΗ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ
Η ποιήτρια συνιστά, όχι αδίκως, τη σημαντικότερη εκπρόσωπο της λεγόμενης γενιάς του ’70. Η αγόρευσή της σε τούτη τη θέση, δεν συνιστά μια άκριτη φιλοφρόνηση. Κάθε άλλο. Ήδη από την πρώτη επαφή με την ποίηση της Τζένης Μαστοράκη, ο αναγνώστης διαισθάνεται πως πρόκειται για έργο με ποιότητα και αξία. Η νοηματική πυκνότητα των στίχων της, οι μεταβάσεις ανάμεσα στα πρόσωπα και το χρόνο, οι προσωπικές, βιωματικές αναφορές δεν συνεπάγονται μια ποίηση «εύκολη.» Δεν είναι ένα ποιητικό σύμπαν εύκολα ορατό και ανιχνεύσιμο, μα για μια προκλητική, ποιητική πραγματικότητα, με την έννοια της απαίτησης. Το ποιητικό δρώμενο ασκεί μια γοητεία, διακατέχεται από μια ταπεινοφροσύνη, μια ευλογημένη αμεσότητα, στοιχεία τα οποία καθιστούν το έργο ενδιαφέρον και αισθητικά αυθύπαρκτο. Θα πρέπει να κοπιάσει όμως κανείς για να μυηθεί στο σύμπαν της Μαστοράκη, για να εντοπίσει πιθανές συγγένειες, διακειμενικές αναφορές. Τα θέματα της ποίησής της δεν αποκαλύπτονται παρά μόνο αν ο αναγνώστης καθίσταται διαθέσιμος και ικανός φυσικά, προκειμένου να αποκρυπτογραφήσει τα σύμβολα και να διακρίνει την κατεύθυνση του υπονοούμενου λόγου. Τόσο οι θεματικές, όσο και ο λόγος της κατορθώνουν να δημιουργήσουν ένα σπουδαίο βάθος, μια παράλληλη προοπτική με την πραγματική. Επαφίεται στη διάθεση του αναγνώστη, στην επικοινωνιακή του ανάγκη, προκειμένου να εκτιμήσει και να κατανοήσει σε βάθος την ποίηση της δημιουργού, απαιτώντας συγχρόνως από εκείνον να παραδεχτεί την εξαίρεση ετούτη, η οποία επιβεβαιώνει την υποψία εμπρός στην αναλογία μεταξύ του διαβαθμισμένου βαθμού δυσκολίας και της ποιότητας ενός έργου. Μαζί της υπάρχουν πολλές εν ζωή γυναίκες ποιήτριες που εξακολουθούν να προσφέρουν σπουδαίο έργο.
ΠΗΓΕΣ:
Άγγελος Τερζάκης, Ο ματωμένος λυρισμός, ΤΟ ΒΗΜΑ, 1961
Τέλλος Άγρας, Χρόνος Β’, Φύλλο 16-17, ΠΝΟΗ, 1930
Νέες Τομές, 1 (93), 1985
Μανόλης Αναγνωστάκης, Ελένης Βακαλό: Θέμα και παραλλαγές, Ελί-τροχος 6, σελ. 17-19, 1995
Άλκης Θρύλος, Ελένης Βακαλό: Θέμα και παραλλαγές, Αγγλοελληνική Επιθεώρηση 9 σελ. 306, 1946
Νόρα Αναγνωστάκη, Προοίμιο στην ποίηση της Ελένης Βακαλό», Κριτική 7-8 (Ιαν.-Απρ. 1960), 47-55 και στο Διαδρομή. Δοκίμια κριτικής (1960-1995), Νεφέλη 1995
Άγγελος Τερζάκης, Γύρω στον Μπερντιάγεφ, Προσανατολισμός στον Αιώνα, Αθήνα, Οι εκδόσεις των Φίλων, 1963, σ. 112
http://philologoi.mes.sch.gr/files/tsagarakis_xatzilazarou.pdf
https://dromospoihshs.gr/2021/03/08/gynaikespoihtries/
Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2022
ΑΝΕΣΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ (1937 - 1994), Ποιητής της Β' Μεταπολεμικής Γενιάς, ''Εδώ είναι ένα κομμάτι σάρκας, αναγνώστη, μια φέτα είναι ψυχής. Πέρνα απαλά, παρακαλώ σε, από σελίδα σε σελίδα, από τη μια στροφή στην άλλη των ποιημάτων. Πρόσεχε μην τα πονέσεις.''
Ο Ανέστης Ευαγγέλου (Θεσσαλονίκη, 1937-1994) είναι ποιητής της Β΄ μεταπολεμικής γενιάς. Το πραγματικό του όνομα ήταν Ανέστης Παπαδόπουλος. Η ζωή και το έργο του έχει συνδεθεί με τη Θεσσαλονίκη, όπου εξέδωσε τις ποιητικές του συλλογές. Έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Ανέστης Ευαγγέλου γεννήθηκε το 1937 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο Anatolia College και παρακολούθησε μαθήματα στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έζησε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη, όπου εργάστηκε ως ελεύθερος επαγγελματίας και πέθανε στην ίδια πόλη το 1994. Διηγήματά του, ποιήματα, κριτικά σημειώματα, δοκίμια και μελέτες έχουν δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες. Μετά τη μεταπολίτευση του 1974 έλαβε ενεργό μέρος στην πολιτισμική ζωή της Θεσσαλονίκης, συμμετέχοντας στα Δ.Σ. της Εταιρίας Λογοτεχνών, της Λέσχης Γραμμάτων και Τεχνών Βορείου Ελλάδος και του Θεατρικού Εργαστηρίου Θεσσαλονίκης.
Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1958 με τη δημοσίευση του ποιήματος "Προετοιμασία και ώρες αναμονής πριν από μακρύ ταξίδι" στο πειραϊκό περιοδικό Το Περιοδικό μας των Ν. Βελιώτη και Χρ. Λεβάντα. Η ποιητική του παραγωγή συγκαταλέγεται κατά άλλους (Γιώργος Αράγης) στην κοινωνική και κατά άλλους (τριχοτόμηση του περιοδικού Νέες Τομές) στην υπαρξιακή-φιλοσοφική τάση της Β΄ μεταπολεμικής γενιάς, ενώ η Δώρα Μέντη εντοπίζει στις τελευταίες συλλογές μια μετατόπιση από την κοινωνική στην οντολογική διάσταση, καθώς εμφιλοχωρεί στην ποίηση του Ευαγγέλου το στοιχείο του θανάτου. Η ποίησή του διακρίνεται από τα λιτά εκφραστικά μέσα, τη διάχυτη ατμόσφαιρα απαισιοδοξίας και την αποστροφή του ποιητικού υποκειμένου προς τη μεταπολεμική πραγματικότητα και το αίσθημα της ήττας. Ακόμη, στο ποιητικό του έργο ανιχνεύονται επιδράσεις από τους Νίκο-Αλέξη Ασλάνογλου, Γιώργο Βαφόπουλο, Ζωή Καρέλλη, Γιώργου Θέμελη, Μανόλη Αναγνωστάκη και Άρη Δικταίο.
Η κριτική υποδοχή του έργου του υπήρξε αρκετά θερμή, ενώ για την ποίησή του μίλησαν ανάμεσα σε άλλους οι Μανόλης Αναγνωστάκης, Γιώργος Αράγης, Βάσος Βαρίκας, Νικηφόρος Βρεττάκος, Αλέξης Ζήρας, Πάνος Μουλλάς, Κώστας Στεργιόπουλος, Βαγγέλης Χατζηβασιλείου και Ντίνος Χριστιανόπουλος. Εξ αρχής η κριτική μίλησε ομόθυμα για γνησιότητα, ειλικρίνεια, οικειότητα, για επανάκαμψη της συγκίνησης και τη διαύγεια των συμβόλων.
Εργογραφία
Ποιητικές συλλογές
- Περιγραφή εξώσεως (1960)
- Μέθοδος αναπνοής (1966)
- Αφαίμαξη '66-70 (1971)
- Τα ποιήματα, 1956-1970 (1974)
- Το διάλειμμα (1976)
- Τα χάι-κάι (1978)
- Απογύμνωση (1979)
- Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987)
- Τα ποιήματα, 1956-1986 (1988)
- Το χιόνι και η ερήμωση (1994)
Πεζά
- Το ξενοδοχείο και το σπίτι (1966)
- Το ξενοδοχείο και το σπίτι και άλλα πεζά (1985)
Συγκεντρωτικός τόμος με κείμενα λογοτεχνικής κριτικής
- Ανάγνωση και γραφή (1981)
Δοκίμιο
- Εννέα εκδοχές για την ποίηση και την ποιητική (1990)
Ανθολογία
- Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά 1950-1970 (1994, εισαγωγή Γ. Αράγης)
Βιβλιογραφία
- Δημ. Γρ. Τσάκωνας, Η Σχολή Θεσσαλονίκης (Πεζογραφία-Ποίηση-Δοκίμιο), Αθήνα, Liquid Letter, 1990
- Δημήτρης Μαλακάσης-Τσέκος, Ο ποιητής Ανέστης Ευαγγέλου, Αθήνα, 1982
- Θανάσης Ε. Μαρκόπουλος, Ανέστης Ευαγγέλου: ο ποιητής, ο πεζογράφος, ο κριτικός, διδακτορική διατριβή, Θεσσαλονίκη, 2000
- Θανάσης Ε. Μαρκόπουλος, Ματιές ενόλω. Αναγνωστάκης, Κύρου, Θασίτης, Χριστιανόπουλος, Ασλάνογλου, Μέσκος, Ευαγγέλου, Μάρκογλου, Σοκόλης, 2003
ΟΨΌΜΕΘΑ ΕΙΣ ΚΥΡΙΟΝ
Γεώργιος Άβλιχος: Ο Άβλιχος εκτός από ζωγράφος υπήρξε ποιητής και μουσικός. Έγραψε στη δημοτική γλώσσα ενώ το 1883 παρουσίασε στο κοινό το έμμετρο δράμα του Η καταστροφή των Ψαρών, το οποίο έκανε πρεμιέρα το ίδιο έτος στο Αργοστόλι. Επίσης ασχολήθηκε με τη μελοποίηση ποιημάτων.[3] Τα τελευταία χρόνια του βίου του ήταν δύσκολα κυρίως λόγω των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε αλλά και της κλονισμένης υγείας του.
Ο Γεώργιος Άβλιχος ( 2 Απριλίου 1842 - 1909 ) ήταν Έλληνας λόγιος, ποιητής , μουσικός και κυρίως ζωγράφος . Βιογραφία Γεννήθηκ...
-
Ο Γεώργιος Άβλιχος ( 2 Απριλίου 1842 - 1909 ) ήταν Έλληνας λόγιος, ποιητής , μουσικός και κυρίως ζωγράφος . Βιογραφία Γεννήθηκ...
-
Ζοζέ (Ιωσήφ) ντε Σόζα Σαραμάγκου ( José de Sousa Saramago , 16 Νοεμβρίου 1922 - 18 Ιουνίου 2010 ), ήταν Πορτογάλος συγγραφέας ...
-
Ο Γεώργιος Σουρής ( Ερμούπολη , 2 Φεβρουαρίου 1853 - Νέο Φάληρο , 26 Αυγούστου 1919 ) ήταν ένας από τους σπουδαιότερους σατιρ...