ΙΒΑΝ ΤΟΥΡΓΚΕΝΙΕΦ (1818-1883) ''...Δύο βδομάδες πριν πεθάνει, ο Τουργκένιεφ παρήγγειλε απ' τον φίλο του, τον λογοτέχνη Μωπασσάν, να του φέρει ένα πιστόλι στην επόμενη επίσκεψή του. Ο Τουργκένιεφ είχε καρκίνο στο νωτιαίο μυελό και υπέφερε από φριχτούς πόνους. Πέρασε τις τελευταίες του μέρες σε παραλήρημα, αποκαλώντας Λαίδη Μακβέδ, τη Πολίν Βιαρντό και κατηγορώντας την επειδή δεν τον παντρεύθηκε. Και η αλήθεια είναι πως ο Τουργκένιεφ περιέγραφε πάντα τη σχέση τους με τη φράση «ανεπίσημος γάμος». Έπεσε σε κώμα, από το οποίο βγήκε μόνο για να πει στην Πολίν: «Έλα πιο κοντά… πιο κοντά. Ήρθε η ώρα να πούμε αντίο… όπως οι Ρώσοι τσάροι… Ιδού η βασίλισσα των βασιλισσών. Πόσα καλά έχει κάνει». Ο Ιβάν Τουργκένιεφ πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίιου 1883, σε ηλικία 64 ετών, στο Μπουζιβάλ κοντά στο Παρίσι. Η Πολίν Βιαρντό είπε για αυτόν: «Ήταν ο πιο θλιμμένος άνθρωπος του κόσμου»....

Ο Ιβάν Σεργκέγεβιτς Τουργκένιεφ (ρωσ. Иван Сергеевич Тургенев, ΔΦΑ [ɪˈvan sʲɪrˈɡʲeɪvʲɪtɕ tʊrˈɡʲenʲɪf]), Ρώσος μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, γεννήθηκε στις 9 Νοεμβρίου (νέο ημερολόγιο) του 1818 στο Οριόλ της Ρωσίας και πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου (νέο ημερολόγιο) του 1883 στο Μπουζιβάλ, κοντά στο Παρίσι. Ήταν γιος ενός αξιωματικού και μιας πλούσιας και δυναμικής γυναίκας, της οποίας η μορφή διαφαίνεται σε διάφορα έργα του. Μεγαλώνοντας ο ίδιος σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούσαν οι ταξικές διακρίσεις και το χάσμα πλουσίων και φτωχών, φορτίστηκε με μεγάλη έμπνευση κατά της κοινωνικής αδικίας. Το 1833 άρχισε να σπουδάζει φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας και το επόμενο έτος ήρθε σε επαφή με τον Ζουκόφσκι, τον Γκόγκολ και τον καθηγητή Πλέτνεφ, με τον τελευταίο να γίνεται οδηγός στα πρώτα λογοτεχνικά του βήματα. Το 1838 μετέβη στο Βερολίνο για να συνεχίσει τις σπουδές του, και εκεί ζυμώθηκε πολιτικά έχοντας στο πλευρό του σημαντικές φυσιογνωμίες σαν τον Μπακούνιν, τον Στανκίεβιτς και τον Ανένκοφ. Ως αποτέλεσμα, έκανε μέλημά του να προωθήσει τον εξευρωπαϊσμό της Ρωσίας και να υποστηρίξει τις ιδέες του με τη λογοτεχνία, χωρίς όμως να επιτρέπει στην κοινωνική κριτική να υποβαθμίζει την τέχνη της γραφής του. Μετά την επιστροφή του στη Ρωσία το 1841, εργάστηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών αλλά σύντομα σταμάτησε, και έτσι αφιερώθηκε περισσότερο στην πεζογραφία αλλά επεκτάθηκε ταυτόχρονα και στη δραματουργία. Η λογοκρισία, όμως, δεν επέτρεψε να ανεβούν όλα τα θεατρικά του έργα επί σκηνής, μερικά από τα οποία σήμερα θεωρούνται ορόσημα στην ιστορία του ρωσικού θεάτρου. Η γνωριμία του με την τραγουδίστρια της όπερας Παυλίνα Βιαρντό, η οποία ήταν και ο μεγάλος αλλά ανεκπλήρωτος έρωτας της ζωής του, τον υποκίνησε να κάνει συχνά και μεγάλα ταξίδια στην Ευρώπη για να βρίσκεται κοντά της. Δεδομένου του γενικού αρνητικού κλίματος στη Ρωσία για τις πολιτικο-κοινωνικές ιδέες του, η αρνητική κριτική στο μυθιστόρημά του Πατέρες και παιδιά (1863) στάθηκε αφορμή ο Τουργκένιεφ να φύγει οριστικά με πρώτο σταθμό του το Μπάντεν-Μπάντεν της Γερμανίας, ενώ σύντομα μετακόμισε στο Λονδίνο και, τελικά, το 1871 έγινε μόνιμος κάτοικος του Παρισιού λόγω του γαλλογερμανικού πολέμου. Εκεί είδε επιτέλους μεγάλη αναγνώριση, καθώς εξελέγη αντιπρόεδρος του Διεθνούς Λογοτεχνικού Συνεδρίου το 1878, ενώ το επόμενο έτος τού απονεμήθηκε τιμητικός τίτλος από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Εκείνα τα τελευταία του χρόνια ακόμη και η Ρωσία τού επεφύλασσε θερμές υποδοχές όποτε την επισκεπτόταν.

Εργογραφία

Μυθιστορήματα

• 1857 - «Μια φωλιά ευγενών» (Дворянское Гнездо) - ISBN 960-208-225-9
• 1860 - «Την παραμονή» (Накануне) - ISBN 960-283-168-5
• 1862 - «Πατέρες και γιοί» (Отцы и Дети) - ISBN 978-960-505-166-2
• 1867 - «Ο καπνός» (Дым) - ISBN 978-960-208-901-9
• 1877 - «Χερσότοπος» (Новь) - ISBN 978-960-208-833-3,

Διηγήματα - Νουβέλλες (ενδεικτικά)

• 1850 - «Το ημερολόγιο ενός περιττού ανθρώπου» (Дневник Лишнего Человека) - ISBN 978-960-229-234-1
• 1852 - «Αφηγήσεις ενός κυνηγού» (Записки Охотника) - ISBN 960-208-213-5,
• 1854 - «Μουμού» (Муму) - ISBN 960-410-003-3
• 1855 - «Το ραντεβού και ο Ιάκωβος Πάσιγκοφ» (Яков Пасынков)
• 1856 - «Φάουστ: ιστορία σε εννέα επιστολές» (Фауст)
• 1858 - «Άσια» (Aся)
• 1860 - «Πρώτη αγάπη» (Первая любовь) - ISBN 960-208-022-1
• 1870 - «Ο βασιλιάς Ληρ της στέππας» (Степной король Лир)
• 1872 - «Ανοιξιάτικοι χείμαρροι» (Вешние Воды) - ISBN 978-960-469-597-3
• 1881 - «Το τραγούδι του έρωτα θριαμβευτή» (Песнь Торжествующей Любви)
• 1882 - «Κλάρα Μίλιτς» (Клара Милич)

Θεατρικά έργα

• 1843 - «Αφηρημάδα» (Неосторожность)
• 1851 - «Η επαρχιώτισσα» (Провинциалка)
• 1847 - «Όπου είναι αραχνοϋφασμένο, εκεί σχίζεται» (Где тонко, там и рвется)
• 1849/1856 - (Завтрак у предводителя)
• 1850/1851 - «Συνομιλία στον μεγάλο δρόμο» (Разговор на большой дороге)
• 1846/1852 - «Ο απένταρος» (Безденежье)
• 1857/1862 - «Οικογενειακό βάρος» (Нахлебник)
• 1872 - «Ένας μήνας στην εξοχή» (Месяц в деревне) - ISBN 960-558-095-0
• 1882 - «Ένα απόγευμα στο Σορρέντο» (Вечер в Сорренто)

Ελληνικές μεταφράσεις

• Ρούντιν : Ζ.Νάσιουτζικ (ΠΛΕΘΡΟΝ)
• Μια φωλιά ευγενών : Μ.Δημητρίου (ΑΝΟΙΧΤΗ ΓΩΝΙΑ)
• Τις παραμονές : Ζ.Νάσιουτζικ (ΦΙΛΙΠΠΟΤΗΣ)
• Πατέρες και παιδιά : Α.Σαραντόπουλος (Σ.Ι.ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ)
• Καπνός : Άρης Αλεξάνδρου (ΓΡΑΜΜΑΤΑ)
• Σημειώσεις ενός κυνηγού : Α.Σαραντόπουλος (Σ.Ι.ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ)
• Πρώτη αγάπη : Γιάννης Μαγκλής (Σ.Ι.ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ)
• Ανοιξιάτικες μπόρες : Γ.Καραβασίλης (ΓΡΑΜΜΑΤΑ)
• Ένας μήνας στην εξοχή : Αλέξης Σολομός (ΔΩΔΩΝΗ)
• Άσια (η γλυκιά Άννα) : Λεωνίδας Καρατζάς (ΕΡΑΤΩ)