Τα πάντα ρει, έτσι σου έμαθαν, καημένε μου
λες και δεν συνεχίζει κάτι πέρα απ’ το συνειδητό,
λες και δεν θα ξαναδείς αγαπημένα πρόσωπα
δεμένα άρρηκτα με το νήμα του αστεριού
δίπλα στην Πούλια.
Νάτο, το αγαπημένο πρόσωπο της μάνας σου,
δεν το βλέπεις εκεί ψηλά, σου γνέφει,
σου λέει, κάνε κουράγιο λεβέντη μου,
θα περάσει, μπόρα είναι και τούτη,
μπόρα και θα περάσει, γιοφύρι λίγο ψηλότερο απ’ τα άλλα.
Οψόμεθα εις Κύριον, σου λέει πάντα
του πάτερ η φωνή, σαν αγγέλου την ακούς,
αλλά μην ξεγελιέσαι, όχι, μην το κάνεις.
Τη δική σου φωνή, την μεγάλη, την ύψιστη, του πολίτη
μέσα σου άκου, που θέλει να τα φτιάξει όλα
στο μπόϊ του ανθρώπου γίγαντα, κι όχι σκουλίκι που σέρνεται,
στις μπότες του δικτάτορα, του κάθε αρχηγίσκου,
με τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα,
που μας ποτίζουν μιά ζωή, το αίμα μας ρουφούν.
Μην τους αφήνεις μωρέ, μέτρα το μπόι σου, να δεις
πόσο φτάνει τα άστρα και πιο πάνω, μέτρα το μία φορά έστω!
Μην τους αφήνεις να μετρούν και τη δική σου ζωή,
στα δικά τους μέτρα και σταθμά.
Ελεύθερος πάει να πει να κοιτάς τα άστρα βράδυ,
και να σου μιλούν, να τα ακούς μες στης καρδιάς σου τον παλμό,
να σε οδηγούν σε κάτι μονοπάτια αδιάβατα απ’ τον άνθρωπο ακόμα,
σε κάτι δρόμους που τα παιδιά θα πίνουν καθάριο νερό,
θα αλέθουν τις μασχάλες τους με το δικό τους χώμα,
θα ανασαίνουν το δικό τους αέρα, ενωμένο με την δύναμη
των χεριών τους.
Αυτό θα αφήσουν όταν ξεπατήσουν τούτο το άγιο χώμα,
το γεμάτο σάρκες και αίμα, όνειρα, σακατέματα λαών,
νοτισμένο είναι ακόμα, δεν το βλέπεις;
Μην το συνεχίσεις το μαρτύριο του σημερινού ανθρώπου επί γης.
Οψόμεθα εις Κύριον, σου λέει.
Μέσα σου είναι Τούτος, ο καθένας τον ενέχει, του μιλά πρωί-βράδυ,
το ξεχνά μόλις ακούσει τα παχιά, όμορφα, μεγάλα λόγια,
ξεχνά τον Κύριον, την δύναμη εντός, σαν κάτι το αιώνιο,
σαν κάτι που αντανακλά την ομορφιά, την αιωνιότητα της Φύσης.
Οψόμεθα εις Κύριον, είσαι εσύ, εγώ, όλοι μαζί
σε έναν δρόμο, τον δρόμο μας, που μπάζωσαν,
ρήμαξαν, εκχέρσωσαν, στέγνωσαν.
Σε περιμένει, Οψόμεθα εις εαυτόν και αλλήλους.
Περπάτα και θα τό ‘βρεις μέσα σου, άρπαξέ το γερά,
και δώς το στα παιδιά, σε όλα τα παιδιά
του κόσμου, να τον συνεχίσουν,
διαφορετικόν, όμορφον,
όπως θα άξιζε στον άνθρωπο να είναι.
Α.Κ.ΚΑΛΑΝΤΖΗ
Optimae Αναστασία
ΑπάντησηΔιαγραφή